Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. . . Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. . En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. . Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Her şey böyle başladı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Her şey böyle başladı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. . Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. . Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek.